„o książkach”

Książki i muzyka rockowa to raczej dwa osobne światy. Wbrew moim młodzieńczym przekonaniom, rockowcy rzadko bywają intelektualistami. W przypadku, który teraz omówię, jest jednak zupełnie inaczej, pod warunkiem oczywiście, że tzw. „twee-pop” wykonywany przez szkocki zespół Belle and Sebastian

Ankieta – „Ogarnęło mnie… takie wielkie nic”, czyli najgorsze teksty polskiego rocka lat dziewięćdziesiątych

Ziemia nasza wydała wielu poetów. Za najlepszy okres polskiej poezji uważana jest powszechnie ostatnia dekada XX wieku. Zamiast tomików, twórczość ta wydawana była na kasetach i w towarzyszących im książeczkach. Oto trzy najbardziej świetliste przykłady:

Arcydzieła • Light My Firebird

Ognisty ptak Igora Strawińskiego słusznie uważany jest za jedno z największych osiągnięć muzyki baletowej. Historia oparta jest na rosyjskiej legendzie  o „żar ptaku”, „Kościeju nieśmiertelnym” i innych słowiańskich wymysłach

Spartakiada: Poematy symfoniczne

Poemat symfoniczny to dziwna kategoria muzyki. Trzeba w nim opowiedzieć historię, ale nie używając słów, tylko orkiestry. Trochę tak, jak zbijać deski, nie pomagając sobie rękoma. Pionierem poematu symfonicznego był Węgier Ferenc Liszt, ale

„o Fistaszkach”

Od lewej: Charlie Brown, Lucy, Linus (u góry: Snoopy)

Komiks Fistaszki, mimo częstego występowania rysunku z psem Snoopym na nastoletniej odzieży, pozostaje u nas raczej nieznany. Wielka to szkoda, bo dzieło Charlesa M. Schulza jest zdecydowanie ciekawsze niż torebki z pieskiem, w której to postaci Fistaszki najczęściej można spotkać.

„o karpiu”

Piosenka wigilijna Lecha Janerki pochodzi z albumu Piosenki. Płyta powstała w roku 1987, a wydana została dwa lata później, co dość wiele mówi o tamtych czasach. Utwór, jak cały album zresztą, łączy zewnętrzną melodyjność

„o choince”

Put the Lights on the Tree Sufjana Stevensa to piosenka o charakterze instruktażowym. Artysta każe najpierw powiesić lampki na choince, potem zaś powiesić wstążkę na takim wieńcu, którego u nas się raczej nie spotyka. Następnie

Single muzyki klasycznej – Bacha hit największy

Patrząc na wszechobecne plakaty ogłaszające „Krakowskie Organowe Dni Bachowskie” i inne podobne festiwale, można zacząć się zastanawiać, o co właściwie chodzi z tym Bachem. Szczerze mówiąc,

Cat Power

Coś dla wielbicieli Sonic Youth i Boba Dylana. Amerykanka Chan Marshall (ur. 1972) aka Cat Power jest jednym z niewielu czołowych wykonawców współczesnej sceny alternatywnej, która śpiewa na serio. Nie ma u niej dystansu, nie ma „patrzcie,

Philip Glass

Słowo minimalizm w kontekście muzyki niekoniecznie kojarzy się z czymś „do słuchania”. Jednak twórczość czołowego minimalisty Philipa Glassa (ur. 1937) taka właśnie jest. No, może nie zawsze, ale jak na współczesnego kompozytora, pan Glass raczej dba o dobre samopoczucie słuchacza. I właśnie za to staromodne pamiętanie o odbiorcy go cenię.

Owszem, Philip Glass często się powtarza, no ale w końcu z powtórzeń (tylko w skali mikro) zbudowana jest jego muzyka. Nawet osoby niezainteresowane współczesną muzyką klasyczną mogą znać twórczość Glassa z takich filmów jak Koyaanisqatsi czy Godziny. Mogą go też znać z serialu South Park, gdzie pojawia się jako szwarccharakter (na zdjęciu), by swoją muzyką ostatecznie zniszczyć przedstawienie bożonarodzeniowe.

Ja zainteresowałem się Philipem Glassem słuchając fantastycznej płyty Hearts & Bones Paula Simona. Kończy ją instrumentalna miniatura autorstwa kompozytora. Wkrótce sięgnąłem po inną kolaborację Glassa z Simonem (i innymi czołowymi artystami sceny rockowej) – Songs from Liquid Days.

Prezentowany poniżej balet In the Upper Room (1986) dzieli z Liquid Days sporą część muzyki. Za choreografię odpowiada Twyla Tharp, twórczyni m. in. scen tanecznych z filmowej wersji Hair. Polecam zarówno dźwięk, jak i obraz. Marzeniem Philipa Glassa było stworzenie muzyki poważnej, którą polubiliby odbiorcy muzyki rozrywkowej. W moim przypadku się udało.

♫ Philip Glass – In the Upper Room

♫ Philip Glass – Freezing (z Liquid Days, tekst: Suzanne Vega)