W latach sześćdziesiątych Francja była, nie bójmy się mocnych słów, tuzem muzyki popularnej. Oto siedem niezbitych dowodów:
Françoise Hardy – Tous les garçons et les filles (1962) Wszyscy chłopcy i dziewczęta w moim wieku: a) chodzą parami, b) dobrze wiedzą, co to miłość, c) robią wspólne plany na przyszłość, d) wszystkie z powyższych.
Jacques Dutronc – Il est cinq heures, Paris s’éveille (1968) Przystojny mąż Françoise Hardy, przy akompaniamencie kultowej partii fletu śpiewa, że jest piąta i Paryż się budzi.
Noura – Paris dans mon sac (1965) Noura – Algierka, która spędziła część życia w stolicy Francji – śpiewa o „Paryżu w swojej torebce”. Szybkie porównanie rozmiarów wymienionych obiektów pozwolą co bystrzejszym domyślić się, że to jedynie metafora.
Sylvie Vartan – La plus belle pour aller danser (1964) „Najpiękniejsza do tańca” t – taka chce być dziś wieczór Sylvie Vartan. A nie, to Charles Aznavour napisał tekst, to on chce być najpiękniejszą.
France Gall – Poupée de cire, poupée de son (1965) France Gall była królową francuskiego szału na punkcie młodych wokalistek, tzw. yé-yé girls. Francoise Hardy była wprawdzie bardziej znana, ale pisała większość swoich piosenek, co ją nieco dyskwalifikuje jako prawdziwe dziewczę yé-yé. Poupée de cire, poupée de son wygrało festiwal Eurowizji, co być może nie zawsze dobrze świadczy o piosence, ale o tej akurat tak. Utwór opowiada o młodocianej pop-idolce, a napisał go, następny na liście, Serge Gainsbourg.
Serge Gainsbourg – Le chanson de Prévert Tytułowa „piosenka Préverta” to Les feuilles mortes śpiewana przez Yves Montanda, a w anglojęzycznym, nie mówiącym innymi językami świecie, znana jako Autumn Leaves.
Jeanne Moreau – J’ai la mémoire qui flanche (1963) Mam słabą pamięć, śpiewa znana aktorka, a mniej znana śpiewaczka. Chciałbym powiedzieć, że taka ładna piosenka na deser, ale powiedzmy sobie szczerze, wszystkie piosenki na tej liście są ładne.
Obrazki płyt z Wiki i Discogs, gif z Rodziny Addamsów nie wiem skąd.
placówka postępu 