John Cale
Piosenka Hallelujah (1985) Leonarda Cohena żyje obecnie drugim życiem. Oryginał był w jak najbardziej w porządku, niemniej jednak typowa dla późnego Cohena aranżacja nieco przytłaczała. Zmieniło się to kilka lat później, przy okazji płyty I’m Your Fan (1991), będącej hołdem dla kanadyjskiego piosenkarza. W projekcie tym brał udział m. in. Walijczyk John Cale, niegdyś altowiolista legendarno-kultowego The Velvet Underground. Poprosił on Cohena o przesłanie tekstu piosenki. Cohen wysłał cały długi wiersz, na bazie którego powstała piosenka – Cale mógł sobie sam powybierać zwrotki, więc dwie ostatnie zamienił na jedną inną. Oprócz tego, olał całą aranżację i zostawił tylko fortepian i głos, tworząc niejako Hallelujah 2.0. Parę lat później użyto tej wersji w Shreku, dzięki czemu poznali ją wszyscy.
Tekst zaczyna się od opowieści o muzyce: „Ponoć tajemny miał Dawid / akord, którym Pana bawił”. Potem wymienione są akordy, które chyba pokrywają się z warstwą muzyczną utworu. No a w następnych zwrotkach mamy typowe dla Cohena wymieszanie miłości cielesnej z symboliką biblijną: trony, ścinanie włosów itp. Przejdźmy jednak do materiałów multimedialnych.
Obowiązkowo: John Cale – Hallelujah • Bardzo dobry występ, z kwartetem smyczkowym.
Dla chętnych: Leonard Cohen – Hallelujah • Full playback w niemieckiej telewizji. Dość zabawne.
oraz: Jeff Buckley – Hallelujah • Na wersji Cale’a bazował nieodżałowany Jeff Buckley, który własną interpretację utworu, z gitarą w miejsce fortepianu, zamieścił na swoim jedynym albumie – fantastycznym Grace z 1994 roku. Powyższy występ raczej dla cierpliwych, bo rozwleczone to niemiłosiernie. Ale i tak warto posłuchać.
Aha, jeszcze OBOP:
Tagi: ankieta, folk, John Cale, kowery, Leonard Cohen, muzyka, piosenka autorska, Piosenki, piękne piosenki, singer songwriter, smutna muzyka
placówka postępu 
24/11/2008 o 22:51 |
Czy ja widzę coraz gorzej, czy w niemieckiej telewizji playbackowy chórek stoi na akwedukcie w strojach Fasolinek, a po podłodze studia wirują smagane wichrem liście?
Zagłosowałam na Cale’a, ponieważ ankieta uniemożliwia oczywisty wybór wersji Johna Bon Jovi, Artysty, któremu ci wspomniani tu mogliby najwyżej czyścić kozaki i wyżymać cieciówkę z potu.
Znów imponujące rymowane tłumaczenie.
25/11/2008 o 08:54 |
Sfego głosa oddałam na młokosa, ale uwaszam, że wybór widełów był tendencyjny! ;) Tzn. wersja Buckleya dużo gorsza od płytowej w moim pojęciu, ta shrekowa zresztą też z OST fajowsza. Cohen jak dla mnie na 3 miejscu, choć teledysk najlepsiejszy :) – bardzo fajnie jeden pan z chórku zagląda, czy już ma wychodzić, inny się ukrywa, ale nie dość dobrze. I liście fantastyczne, choć gdyby to do tematu za oknem dobierać, to bardziej jakaś skrząca wata byłaby na miejscu ;P
25/11/2008 o 20:45 |
Jako lobby pro-buckleyowskie chciałam zaproponować wersję Halleluyah której da się słuchać :)
25/11/2008 o 22:37 |
@ Pangolin – Bon Joviego nie dawałem, ponieważ inni artyści nie mieliby szans i konkurs nie byłby emocjonujący.
@ Inguria – Buckley’a wybrałem najlepszego, jakiego znalazłem. Nad tym wykonaniem, które podałaś, też się zastanawiałem, ale moim zdaniem jeszcze gorsze, choć efekciarsko sfilmowane.
Na OST do Shreka, z przyczyn kontraktowych, śpiewa nie Cale, ale Rufus Wainwright, tylko podobnie. W filmie śpiewa Cale. Mnie ta wersja z kwartetem się bardzo podoba, może przez moją sympatię do Johna Cale’a. No i to on wydobył esencję tej piosenki spod ciężaru późnocohenowskiej aranżacji.
25/11/2008 o 23:06 |
A widzisz, a mnie ta wersja Buckley’a się bardziej podoba, bo… szybsza :) I miałam na myśli wersję z filmu Shrek, oczywiście. Nie sądziłam że może się różnić od Original SoundTracku, było nie było :) Ale Jeff wygrywa na razie, yay! Po prostu tak mi się wydawało, że wyścig trochę ustawiony, ale może tylko mnie zazwyczaj bardziej podobają się wersje płytowe :)
26/11/2008 o 11:58 |
Co do wersji płytowej JB, to mnie też się bardzo podoba. Kiedy pierwszy raz słyszałem wersję Cale’a (w Shreku) to myślałem, że to jakiś palant udaje Buckleya. W pytaniu nie sprecyzowałem, czy chodzi o wykonania w linkach, czy studyjne, więc można sobie wybierać. Tylko w przypadku Cohena to nie ma znaczenia, bo to playback. No, ale na biedaczka nikt nie zagłosował. Muszę go zrehabilitować wkrótce, bo to artysta większy niż Cale i Buckley razem wzięci i pomnożeni przez ilość części Shreka.
Wyścig faktycznie trochę ustawiony, bo głównie chciałem zaprezentować Cale’a z tymi smyczkami :) :P
26/11/2008 o 16:21 |
W latach 80-tych Cohen umarł dla swoich fanów jako poeta, prowokator i artysta. To co powstało po sławetnej płycie z Philem Spectorem to rozpacz i tragedia ludzka. Chórki nucące szubidubidu w tle, telewizyjna estrada i smutny gość lecący równo w obrębie trzech tonów na przedzie. A szkoda, bo genialny był. Co może z człowieka uczynić konieczność płacenia alimentów i kosztów procesów sądowych. Smutne.
26/11/2008 o 22:53 |
Zgadzam się, choć może sam aż tak ostro bym go nie ocenił. A producent Phil Spector zasługuje na osobne omówienie.
03/12/2008 o 14:51 |
Phil? W istocie, ciekawa jednostka. Perwersyjny geniusz i szaleniec w jednym. Ale dużo dobrego też zrobił.
04/12/2008 o 08:03 |
Owszem, wiele dobrego. Mnie na przykład podoba się jego wersja „The Long and Winding Road” Beatlesów. (McCartneyowi natomiast chyba mniej)
P.S. Cale vs. Buckley – 3 : 3.
07/12/2008 o 15:05 |
bohater najnowszej notki Sad Kermit i Hallelujah: http://www.youtube.com/watch?v=CLA4Oda1TZc
Polecam!
08/12/2008 o 20:21 |
Hm, raczej odtwórcze. Sprzedał się. O wiele bardziej przekonywał w swojej wersji Kokomo późnych Beach Boysów.
22/12/2008 o 19:25 |
@ Inguria – Firmie Sony BMG też się najwyraźniej nie spodobał ten koncert Buckley’a, bo go kazali usunąć. Teraz link prowadzi do jeszcze innego wykonania.
24/12/2008 o 17:06 |
@ Przemo: Sony stwierdziło po prostu, że takie rozmemłane wykonanie zniechęci potencjalnych klientów, ot co :P