Spartakiada – Najsmutniejsze adagio

L. Bernstein każe wszystkim zwolnić

Oto konkurencja sportowa, w której zdecydowanie nie chodzi o szybkość. Można powiedzieć, że im wolniej, tym lepiej (tylko bez przesady). Po włosku „adagio” to „spokojnie” – w muzyce termin ten oznacza powolne tempo (zwykle fragmentu symfonii/koncertu, choć bywa, że całego utworu). Fragmenty adagio są zwykle smutne, albo wręcz żałobne. Ergo: konkurs dopasowany do kalendarza świąt. Oto podium (powiedzmy szczerze, bez niespodzianek):

Brąz: Remo Giazotto feat. Tomaso Albinioni • Skromny muzykolog Remo Giazotto okazał się pewnego dnia genialnym kompozytorem i marketingowcem jednocześnie. Znalazłszy w jednej z bibliotek zbombardowanego Drezna rękopis z kilkoma taktami melodii wraz z akompaniamentem uznał, że po pierwsze, jest to dzieło barokowego kompozytora Tomaso Albinionego, a po drugie, że warto by dopisać resztę. Giazotto stworzył na podstawie tych kilku dźwięków dziesięć minut wspaniałej muzyki. Informacja o odkryciu nieznanego utworu Albinioniego wzbudziła natomiast sensację i wydane w 1949 roku Adagio g-moll na smyczki i organy albo po prostu Adagio Albinioniego, stało się ostatnim wielkim przebojem muzyki klasycznej. Istnieje też teoria, że żadnego rękopisu nie było i że Giazotto napisał wszystko. Tym bardziej trzeba wobec tego podziwiać jego pomysłowość i przedsiębiorczość.

Alma Mahler

Srebro – Gustav Mahler • Austriak nad wyraz poważnie podchodził do życia i muzyki i co najmniej kilka fragmentów adagio z jego symfonii mogłoby się tu znaleźć. Skoncentrujemy się jednak na najsłynniejszym, Adagietto z piątej symfonii. Słuchacze muzyki klasycznej lubią się wzruszać, więc z chęcią podchwycili historię, że jest to „list miłosny kompozytora do jego żony, Almy”. Adagietto ma być tempem minimalnie szybszym od adagio. Mahler dopisał jednak Sehr langsam (bardzo wolno). Przez to nikt nie wie, jak wolno ma grać.

Złoty medalista

Złoto – Samuel Barber • O jego Adagio for Strings pisałem już we wpisie „Muzyka poważna dla początkujących”. Jest to obecnie jeden z najbardziej lubianych utworów muzyki klasycznej. Barberowi zarzucano muzyczny konserwatyzm, ponieważ interesowały go takie przeżytki jak melodia i piękno. Tym ciekawsze więc, że o ile awangardowe kompozycje dwudziestowieczne brzmią jak awangardowe kompozycje dwudziestowieczne, siedemdziesięcioletnie Adagio Barbera nadal brzmi nowocześnie.

Tagi: Adagio, Adagio for Strings, barok, Gustav Mahler, Leonard Bernstein, muzyka, muzyka klasyczna, muzyka poważna, romantyzm, Samuel Barber